สองร้อยห้า

บ้านเงียบสงัดจนเหลือเชื่อในคืนนั้น ทุกเสียงติ๊กต่อกของนาฬิกาบนโถงทางเดินดังสะท้อนก้องอยู่ในความว่างเปล่าของห้องนอน ฉันนั่งอยู่บนขอบเตียง สายตาทอดมองพื้น มือทั้งสองกุมประสานไว้บนท้อง ราวกับจะส่งผ่านจังหวะหัวใจของตัวเองไปสู่ลูกน้อยที่กำลังเติบโตอยู่ข้างใน ท้องไส้ฉันปั่นป่วน—ไม่ใช่เพราะอาการคลื่นไส้ แต...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ